به نقل از آژانس خبری باختر

پیام استاد محمدکریم خلیلی، در رابطه با فاجعه بهسود

ملت شریف افغانستان! دوستداران آزادی، امنیت، عدالت و وحدت ملی! اجازه دهید این پیام را با ابراز تأسف و تأثر آغاز کنم؛ تأسف و تأثر از این جهت که با وجود کوشش های فراوان در جهت تحقق عدالت، تأمین امنیت و مرهم گذاری به زخم های التیام نایافته تاریخی، هنوز هم طوفان های هولناکی، از هرسو موج برمیدارد و هستی مردم ما را به کام خود فرو می کشاند. هنوز، هر لحظه ای از زندگی مردم ما، با خون و خشونت همراه است و در هر گوشه ای از افغانستان، جنگ و جفا و انفجار و انتحار فاجعه خلق می کند و جان انسان این سرزمین را می گیرد. اینجانب، ضمن ابراز تأسف و تأثر شدید از ادامه این روند، مراتب تسلیت و همدردی عمیق خویش را خدمت آنانی تقدیم می کنم که عزیزان شان را بدون جرم و تقصیر، در اثر حوادث گوناگون؛ تحت نام جنگ کوچی و بومی در بهسود؛ یا در اثر انفجار و انتحار، و یا در اثر بمباران های هوایی و سایر حوادث ناشی از جنگ، در کابل و ولایات کشور، از دست داده اند. هموطنان عزیز! من در زندگی سیاسی خود، از یک سلسه اصول پیروی می کنم. از نظر من وحدت ملی و تعامل مثبت با همه اقوام افغانستان یک اصل تغییر ناپذیر است. همچنان تأمین عدالت اجتماعی و دفاع از حقوق اقوام محروم این کشور، اصل دیگری است که چشم پوشی از آن، در کیش سیاسی من هرگز جواز ندارد. و البته این دو اصل، نه در تضاد با هم، بلکه لازم و ملزوم یکدیگر اند. ما زمانی می توانیم وحدت ملی داشته باشیم و با یکدیگر به تعامل مثبت برسیم که حقوق یکدیگر را به رسمیت بشناسیم. حرکت عقلانی و آرام نیز در زندگی سیاسی من یکی از اصول ثابت بوده است. من از شعله ور ساختن احساسات قومی و مذهبی پرهیز می کنم؛ زیرا می ترسم که مبادا، شرار آن، بر خرمن همه ملت افغانستان آتش اندازد. من در حقیقت، نه قومیت گرایم و نه قومیت ستیز؛ اما کجاست آن وجدان قضاوتگری که بسان یک قاضی منصف، این حقایق را درک و به آن اذعان نماید. من مشکلات مردم را بیشتر از دیگران میدانم؛ اما همواره سعی می کنم، به دور از شعار زدگی های معمول، با رویکرد منطقی در جهت حل آن تلاش نمایم. من مشکلات دولت را نیز بهتر از هر کسی دیگر میدانم و در این زمینه آنقدر درد دل دارم که می ترسم کسی را یارای شنیدن آن نباشد. به همین دلیل، شاید بسیاری از دردهایی که در سینه ام نهفته است، ناگفته با من به سینه خاک منتقل شوند. روحیه تعامل مثبت با همه اقوام و در عین زمان دفاع از حق اقوام محروم، از یکسو برایم آرامش و قوت قلب می دهد؛ اما از سوی دیگر، زمینه ای را فراهم می کند که عناصر مریض و استفاده جو، مانند دو تیغه قیچی، از دو سوی، مورد حمله ام قرار دهند. عده ای از این جهت که به زعم شان قوم گرا نیستم؛ و عده دیگر از این جهت که به زعم شان قوم گرایی می کنم. نشانه های بارز هردو مورد را شما در این روزها حتا در خانه ملت می بینید. خواهر و برادر! در طول 35 سال مبارزات سیاسی، تمام حرکت هایم بر محور اصول فوق الذکر دور زده است. اگر در دوران جهاد و مقاومت به سنگر رفتم؛ اگر در فصلی پس از طالبان عضویت دولت را پذیرفتم؛ اگر به تعبیر زیبای پیشوای آزادگان؛ خار در چشم و استخوان در گلو، خموشانه در برابر سیلی از فشارها و تهمت های عده ای از نا مردان و نامردمان، تنها به ادای مسؤولیت خود فکر کردم، و اکنون هم که تلاش در جهت حل بحران کوچی و مردم بومی به عنوان یک وظیفه انسانی، اسلامی و وطنی در مقابلم قرار گرفته است، جز تأمین عدالت اجتماعی و تأمین صلح و ثبات، انگیزه دیگری ندارم. البته واقعیت این است که بحران ناشی از حمله کوچی ها، نتیجه کوتاهی آشکار ارگانهای ذیربط دولتی است. و این موضوع، جای تأسف مضاعف دارد؛ اما واقعیت دیگر این است که همزمان با حمله کوچی ها، اقدامات عاجل و مؤثر صورت گرفت. طرح جدی مسئله در جلسه کابینه و سفر هفته گذشته اینجانب، در رأس یک هیأت بلندپایه دولتی در محل حادثه و توافقاتی که در جریان آن سفر به عمل آمد، گام مهمی بود، در جهت مهار کردن این بحران. اکنون جای خوشحالی است که گام دوم، براساس فیصله آن هیأت، توسط رئیس جمهور برداشته شده است. حکم جدید رئیس جمهور، سرآغاز حل اساسی این معضل دیرینه به حساب می رود. هموطنان عزیز! با توجه به نگرانی های ناشی از کندی تطبیق حکم رئیس جمهور، من تصمیم گرفته ام که دوباره به مرکز بحران یعنی بهسود سفر کنم. هدف اساسی این سفر، پیگیری فعال مرحله دوم فیصله های دولت و تطبیق حکم رئیس جمهور است. من در این سفر، تا زمانی در کنار مردم خواهم بود که از حل بحران اطمینان کامل حاصل نمایم؛ و اما از آنجا که تجربه ثابت کرده است، در زمانه پر آشوبی که ما زندگی می کنيم، امکان دارد هر حرکتی از سوی عده ای از بداندیشان، وارونه جلوه داده شود، این پیام را انتشار میدهم. این پیام، برای روشن شدن اذهان مردم است؛ برای آگاهی نسل امروز و فردای ما است. و بالاخره، این پیام برای تاریخ است. من به مرکز بحران می روم؛ اما نه برای تشدید بحران؛ نه برای جنگ؛ نه برای خونریزی؛ نه به دلیل قومگرایی؛ نه برای پیروی از هواهای نفسانی؛ نه برای شهرت طلبی؛ نه برای تلف کردن حق این، یا آن طرف منازعه. من می روم تا گام هرچند کوچکی در مسیر اصلاح بردارم و یا اینکه حداقل خود را با مشکلات مردم شریک سازم. و این درسی است که مکتب ما به ما داده است. خطبه زیبای امام حسین؛ زمانی که ایشان از مدینه به طرف مکه میرفت، هم اکنون نصب العین من است: «اني لم اخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما ....» ملت شریف افغانستان! نکته دیگری که می خواهم با صراحت اعلام کنم این است که حمایت از روند جدید و حمایت از حضور جامعه جهانی به منظور نهادینه سازی این روند، جزء پالیسی اساسی ما است. عزیمت من به بهسود نیز، اساساً در امتداد همین پالیسی قابل تعریف است. من معتقدم که بحران بهسود و بحران های مشابه، علاوه براینکه باعث تباهی مردم می گردد، این روند را نیز متزلزل می سازد و در صورت تزلزل این روند، هیچ یک از ارزشهای جدیدی که بنیان نهاده شده است، پا برجا نخواهد ماند. من از رئیس جمهور، به دلیل تلاش های صادقانه شان در جهت حل اساسی ماجرای کوچی و مردم بومی قدردانی می کنم. ضمنا از جناب ایشان تقاضا مندم تا در جهت تطبیق حکمی که اخیراً صادر کرده اند نیز، توجه جدی مبذول دارند. همچنان از ملت شریف افغانستان، شخصیت های سیاسی، رهبران احزاب و نمایندگان مردم در خانه ملت آرزو دارم که ضمن طرح معقول و مدنی خواست شان، مبنی بر تطبیق حکم رئیس جمهور، حمایت از روند جدید را به حیث یک اصل در نظر داشته باشند. در پایان، یکبار دیگر تأکید میکنم که در این مرحله، هیچ چیزی من را قانع نمی تواند؛ جز تطبیق فیصله دولت و حکم مقام ریاست جمهوری مبنی بر خروج بی قید و شرط کوچی ها از تمام مناطق مورد منازعه، بازگشت آبرومندانه مهاجرین و جبران خسارات وارده به طرفهای درگیر. و احیاناً اگر زمانی، بر خلاف حکم ریاست جمهوری و بر خلاف فیصله دولت، بازهم بحران ادامه پیدا کند و خدای ناخواسته خونی بر زمین بریزد، ترجیح میدهم، نخستین قطره های خونی که بر زمین می ریزد، خون من، به عنوان معاون رئیس جمهور باشد

منبع :

http://bakhtarnews.com.af/da/index.php?news=10745